Daha cesur bir ses topluluğun arasından elini kaldırıyor. 
- Kadın kocasının çarığı, anasının sarığıdır.  Şikayet eden kadının yetiştirdiği erkeğin çarığı oluyoruz, bunun için ne diyeceksiniz?

Daha arkalardan gelen biraz öfkeli bir ses, 
- İyi ipek kendini kırdırmaz, iyi kadın kendini dövdürmez. Çok duydum ben bu sözü babaannemden,’’ dedi.

Evet... Bir çoklarımızı itaatkar, sorgulamayan, gönüllü kurbanlar haline getiren sözleri annelerimiz ya da komşu teyzelerimizden duyarak büyüyoruz. 

Bunlar öğrenilmiş ve bizi duvarsız karanlıkta sessiz kabule iten yozlaşmalar. Kadınları  anneliklerine bile cinsiyet ayrımcılığı ile yaklaşmaya mahkum ediyor.

Erkeği yetiştiren kadını erkek çocuğu sahibi oluncaya kadar “eksik etek” gören yapının duygusal şiddeti ve pskolojik şiddetine maruz bırakıyor.  

Sahip olduğu erkek çocuğunun verdiği güçü kaybetmemek için eşitsizliği besliyor.

Sağlıksız davranışlara maruz kalan her birey gibi, onu koruyacak dala tutunurken haksızlığın tokatından korunma yolunu seçiyor.

O da doğurduğu erkek çocuğu ile ‘’erkek çocuğu annesi’’ sıfatı ediniyor. 

İlk çocuğu kız olan kadının kocası ikinci çocuk da kız olunca yanına gidip eşine bir geçmiş olsun demiyor. O kadının yaşadığı duygusal ve piskolojik şiddeti düşünün. Bu on yıl sürüyor. Onuncu yılın sonunda kadın iki kızın ardından bir erkek çocuğu doğuruyor. Koca evde bayram havası estiriyor, kurbanlar kesiliyor... Kadın birden bire sadece erkek çocuğu annesi olarak diğer iki kızıyla da ilişkisini yaralayacak bir kaçış yaşıyor. Şiddetten kaçış ve bu kaçış toplumsal cinsiyet eşitsizliğini besleyen bir kaçış.

Çok daha trajik örnekler de var elbette. Kadının kendi mağduriyeti nedeniyle hemcinsleri üzerinde yarattığı mağduriyetlere kör sağır dilsiz olabildiği...

Toplumsal cinsiyet eşitsizliğini yaratan düşünceyi besleyen yanlı kültür ve dini referansların karşısında, bilgi ile edinilmiş bilince her zamankinden daha çok ihtiyacımız var.