İlk defa bir yazıya nasıl başlayacağımı biliyorum. Bir yazı yazmalı mıyım onu da bilmiyorum. Tek bildiğim şey çok ama çok uzun zaman sonra ilk defa bu kadar derinden sarsılmam oldu.
Boğazı eski koca denilen bir “hayvan” tarafından kesilmiş bir kadın…
Annesinin vahşice öldürülmesini seyreden bir evlat…
Ve
Ölümü doğru giden bir kadın…
Ölen annesine kurtaramayacak olan bir evlat…
Ve
Yürekleri yerinden söken o sözler:
-ÖLMEK İSTEMİYORUM!
-ANNE LÜTFEN ÖLME!
Gel de için yanmasın
Gel de gözlerinden yaşlar boşalmasın
Gel de insanlığından utanma
Gel de kinle dolma
Ne mümkün!
Birde bundan sonra izleyeceğimiz bir tiyatro var tabi!
Üç gün, beş gün bilemedin bir iki hafta sözde” ilgili” özde “ilgisizler” saracak dört bir yanı…
Televizyonlarda kısır döngüden ileri gitmeyen tartışmalar…
Samimiyetsiz baş sağlıkları, faydasız kınamalar…
Sonuç:yeni cinayetler ve yeniden aynı tiyatro…
İnsanı en çokta bu üzüyor
Yine bu vahşetin yaşanacağını bilmek ve hiçbir şey yapamamak
SADECE SEYTETMEK…
