Küçükken her köye gidişimde köyün o canlılığı, yeşilliği beni kendisine hayran bırakırdı. Aslında bu durum değişmedi. Bugün de ne zaman köyde bulunsam o heybetli ağaçlar, rengarenk çiçekler, yeşilin her tonunun serildiği çayırlar, o taptaze meyveler bana gene aynı duyguları yaşatıyor. Ve diyorum, acaba koca kıştan sonra, o tüm bereketin bolluğun karların altında kaybolduğu aylardan sonra tekrar nasıl bu hali alabiliyor tüm bunlar? Sonra da karar veriyorum; bu sonucun çıkmasında başrol “yağmur”un diyorum. Evet, bizi tüm bu hazinelere kavuşturan, kilerimize bolluk katan, içimize neşe dolduran bir lütuftur yağmur…

   Yağmur berekettir, canlılıktır, doğanın kendini yenilemesidir. Bizim onu kirletmemize inat, tekrardan tertemiz şekilde arınıp gene en güzel biçimde bizlere kucak açmasıdır. Ama ya yağmur olmasaydı? Bizim toprağa attığımız tohumlar nasıl hayat bulup sofralarımıza nimet olarak gelebilecekti? O güzelim çiçekler zamanı geldiğinde nasıl bir halı gibi önümüze serilecek, ağaçlar bize nasıl gölge sunacaktı? Bizler o taptaze meyveleri, sebzeleri nerede üretebilecektik? Yağmurdan sonraki o mis gibi toprak kokusunu, kainatın kokusunu nasıl hissedebilirdik? Demek istediğim yağmur aynı zamanda “huzur”dur da…  Kolay kolay kimsenin veremeyeceği bu güzel duyguyu biz onunla yaşıyoruz. Onun damlaları gökten yere düştükçe bizim gönlümüze de bir huzur, ferah taneleri damlıyor aslında.

   Peki ya şuna ne demeli; yağmurlu bir günde dışarı çıkıp o yağmurun altında ıslanmanın verdiği tat başka neyde var ki… Yağmur olmasaydı bizler işte bu kaçamağımızdan da yoksun olacaktık. Hem elimiz boş hem kalbimiz boş olacaktı.

   Bizler çölde yolunu kaybetmiş birinin bir damla suya muhtaç olması gibi muhtacız yağmura. Bir bebeğin annesine duyduğu ihtiyaç kadar bizim de yağmura ihtiyacımız var. İşte bunun için bereketiniz, neşeniz, huzurunuz Sevginiz Sevdikleriniz ve yağmurunuz bol olsun…