Bağırınca dinliyorlar beni, sesimi yükselttikçe duyuyorlar. Biliyorum ki yumuşak yaklaştığımda saygı duymayacaklar. 

Kendimden bahsetmeyi sevmiyorum, doğru. Güvenmiyor olabilirim. İnsanların kendilerince çıkarımlarda bulunup hakkımda konuşmalarını istemiyorum.

Etrafımdakiler benden çekindiklerini söylüyor; hoşuma da gitmiyor değil.

Tabii burada sizinle sohbet ederken biliyorum ki aramızda kalacak konuştuklarımız. Bu konularda dikkatli davranmam gerekiyor, çevremin benimle ilgili bakışını bozmak istemem. Ben halimden memnunum, kırk yaşından sonra duruşumu değiştirecek değilim.

Duruşumdan kastım; sert mizaçlıyımdır, çok konuşmam ama mert ve dobrayımdır. Dobra derken, sözümü sakınmam. 

Kırıcı olduğumu da söyleyen oldu, doğru söylediniz. Bir- iki kişi demiştir, yakınlarımdan.

Yanlış anlaşılmış da olabilirim.

Sizinle kızım hakkında konuşmak istedim. Ama geldiğimden beri kendimi anlatıyorum.

Kızım artık çok konuşmuyor benimle, uzaklaştı, eskisi gibi değil. Daha doğrusu aynı odada bile oturmuyor. Annesini sıkıştırdım, git kendin konuş dedi.

Yok, daha konuşmadım. Çekindim dersem beni yanlış anlamazsınız, değil mi?

Biliyorum da, yine de tereddüt ediyorum.

Benim gibi biri için zor tabii, bakın herkesin bana duyduğu saygıyı, verdiği değeri, kızımdan göremiyorum.

Yok, saygısızlığını görmedim ama beni önemsemiyor eskisi gibi.

Çok konuşmadığı için bilmiyorum; belki de okulunda sorun var ya da arkadaşları ile problemi.

Eskiden annesi anlatırdı bir şeyler ama, o da söylemiyor bana.

Ne kadar zamandır böyle olduğunu bilmiyorum, birkaç aydır fark ettim. Açık olacağım sizinle, sesini, sohbeti özledim kızımla.

En son bana söylediği cümle, ‘’beni tanımıyorsun baba’’ ... Güldüm sadece, bir şey demedim.

Ne zaman söylediğini hatırlamıyorum, çok oldu, belki yedi sekiz ay.

Sizce sorun nedir?