Ben böyleyim değişemem…
Bu saatten sonra başka türlü düşünemem…
Kırmızı çizgilerim var benim…
Hep böyleydim ben…
Ele güne rezil olmayalım…
Bizim aileye göre değil…
El alemin maskarası yapma bizi…
Seni tanıyorum, bu sana göre değil…
Sevmezsin böyle şeyleri…
Kişinin kendine grubun üyelerine, toplumun bireylerine kural diye koyduğu yaptırımları uygulamak için oluşturduğu duvarsız hapishanelerden kendisi için yarattıklarına değinelim.
‘’Ben böyleyim’’ diyerek “böyle” diye oluşturduğu düşünce ya da davranış kalıplarını öğrenmeye, koşulların getirdiği değişime, yapının etkileşimlerle oluşturduğu yeni fikir ve bakış açılarına kendini kapatması demektir.
“Kırmızı çizgilerim var” diyen kişi gelecek sorulara, analize ve kendine kapalı olduğu noktayı işaret ediyor. Kişiselleştirdiği bir inancını dış dünyaya kapatarak kendisi ve çevresi için de ulaşılmaz kılıyor.
‘’Hep böyleydim ben’’, yaşarken yabancı kaldığımız deneyimlerimizin çokluğuna işaret eder. Değişimi durdurduğumuz yer öğrenmeyi de durdurduğumuz yerdir.
‘’Hep böyleyim’’ kalıbı, böyle olma kararı aldığımız tarihte sıkıştığımızı gösterebilir bize.
Örnekleri çoğaltabiliriz…
Kişiliğimiz, yaşadıklarımız ve öğrendiklerimize açıklığımızla bizi yansıtır.
Hep böyleler ya da kırmızı çizgiler, bize öğretilen kalıplar içinde kalmaya direnmektir. Yaşarken öğrendiklerimizle oluşturduklarımıza açık olmamız, kendimizi anlama, seçimlerimiz ve yaşamımızla anlamlı bağlar kurabilme becerimizi artırır. Hazır kalıplar bizi kendimize yabancılaştırır. İkilemlerimizi artırır. Sebep- sonuç ilişkisi kurma hakkımızı elimizden alır.
Duvarsız, kapısız hapishaneler dediğimiz zihinsel duygusal ve sosyal gelişim yolumuzu zora sokan kalıpları sorgulayarak öğrenme ve değişim anahtarlarımıza sahip çıkalım lütfen.
