Bizim için yapılan seçimlerin gölgesinde ki hayatlarımız…
Dışında ne olduğunu bilme fırsatımız olmadan ya da o fırsatı yaratabilme koşullarına emek vermeden yaşayanlardan olmak….
Bir şeyler yapmak için ya çok erken ya da çok geç olma arasında gidip gelen hayatlar…
Onaylanmak için vazgeçtiklerimizden bizde kalan keşkelerle, çevremize kestiğimiz faturaların arasında kaybolan hayatlar…
“Kendim için hiç bir şey yapmadım” dedi orta yaşlı bir adam:
‘’Yol yakınken dönebilmem gerekirken yapmadım. Kırklı yaşlara gelince artık kabullenmeliyim dediğim yabancı olduğum hayatıma teslim olamadığımı anladım. Yaşımla beraber geçen zamanın benden aldıklarına verdiğim şeyler diye bakmaya başladım.
Gerçek buydu; ben verdim kimse benden bir şey almadı.
Ailenin kötü çocuğu olmayayım diye istemediğim bir evlilik ve iki çocuk. Eşim dayı kızı, annemin seçimi.
Oyalamışım. Kendimi dışardan beslenmişim; kendi hayatımda bir araya getiremediğim huzuru, keyfi, mutluluğu başkalarından ödünç alarak yaşamışım.
Kırklı yaşlarımda, çok geç kaldım diye düşünerek geçti zamanım. Geldim altmış yaşına, ne mutlu ettim ne de mutlu oldum.
Aşık oldum birkaç kez. Uzun da sürdü ilişkilerim ama iki yüzlü davrandım kendime de hayatımda olan herkese de. Sevilme ve sevme duygularını her yaşadığımda daha yoksul geldi kendi hayatım.
Altmış yaşındayım. Diz dize oturacağım birilerinin olamayacağını bilerek iniyorum merdivenlerden. Kötü hissediyorum tabii kendimi, sahipsiz öfkelerim var. Bazen teslim oluyorum bazen de mücadele ediyorum.
Ama sadece düşüncelerimde…
Hem yordum hem yoruldum evliliğimde. Çıkıp gidemeyeceğim seçimlere direndim durdum.
Yani ben benim için yapılan seçimin içinde kalarak bir yaşamlık bedel ödemenin ağırlığıyla kendime çok kızgınım.
*
Bu kişinin yaşamı bizim sıklıkla söylediğimiz ; kişi kendine nasıl davranıyorsa çevresindeki insanlara da öyle davranıyor cümlemize iyi bir örnek.
Değişim için her geç kaldım öyküsü kaçışın da öyküsüdür.
Her zaman kendi seçimlerimizin mimarı olabilmek dileğiyle.
