İSTANBUL

25 Ocak 2018 akşamı tv kanallarının akşam haberleri hepimizi üzüntüye bir haber veriyordu. Bir gazimiz kimlik kartını gösterdiği halde İstanbul Belediyesi halk otobüsünün şoförü tarafından otobüsten indiriliyordu. Daha önceki tarihlerde de bir gazimiz 3-4 kişilik bir grup tarafından ölesiye dövülmüştü. Ben bu olaylara çok üzülmüştüm.

Gazetemizin yazarı Cengiz Baysu’nun emekli bir subay olması nedeniyle bu konuları da kendisiyle uzun uzun konuşmuş, fikirlerinden istifade etmiştim. Daha önce gazetemizde kendi adıyla yayımlanan Kut’ül Amare, Kore, I. ve II. Dünya Savaşlarında çeşitli cepheler, Kıbrıs Barış Harekâtı, Güneydoğu Anadolu’daki terör operasyonları konularındaki yazılarını bir kez daha okudum. 

Yazacağım yazı için derinlemesine etüt ve yapmış ve notlar çıkarmıştım. Hatta Kıbrıs gazisi e. yarbay Halûk Üstügen ile bir röportaj yapmak suretiyle gazilik hissiyatını yaşamıştım. Güneydoğu gazilerimizin televizyonlarda yaptıkları bölgesel değerlendirmeleri dinliyor, yayımladıkları kitapları okuyordum. Bu birikimler bende kısaca da olsa gazilerle ilgili yazı yazma arzusunu kamçıladı.

Neden gazilere kötü davranıyoruz?

Bir gazimizi 3-4 kişi dövmüşlerdi. Olay trafikte cereyan etmişti. Hepimiz insanız ve hata yapma payına sahibiz. Hata yapmayacak olsak zaten peygamber olurduk. Gazimiz de trafikte hata yapmış olabilir. Bir yandan sıkıştırma yapandan kaçmak isterken olayın şokuyla bir yana daha fazla sokulmuş veya trafik ihlâli yapmış olabilir. 

Agresif davranma sevdalısı toplumumuzun fertleri bunu kasıtlı olarak algılayabiliyor. Oysa var mı trafikte ani hareket, sürat, ani durmak (önde tehlikeli hal yoksa) var mı? Bunu herkes kendine sormalıdır. Sen haklısın, ben haklıyım tarzında başlayan çıkışlar sert bakışlara ve küfürleşmeye dönüşebiliyor. Karşınızdakinin gazi olduğunu bilebilir misiniz? Belki olayın failleri de pişmandır şimdi; ama iş işten geçmiştir. Onun için sakin olmakta fayda var. 

Gazilerimizden SGK parasını geri istemek    

Hayatını ortaya koymak suretiyle kolunu, bacağını hatta iç organlarını, gözlerini yitiren kahramanlara hastanelerde yapılan ameliyat veya ortopedik bacak, kol gibi yardımlarda yanlış hesaplandığı iddiasıyla fazla ödeme yapıldığı ve geri alınacağı haberlerini okuyoruz.

Geçenlerde bir şehidimize de haciz kararı çıkmıştı. Avukat hakkında bazı işlemler yapıldı. Gazilerimize milli törenlerde seyir yerlerinde protokol mevkilerinde yer verilmediğini de görüyoruz. 

Bir gazinin kitabından

“Unutmayın” kitabının yazarı Gazi Koray Gürbüz, ilk kez Şırnak’ta 1991 yılında vuruluyor. Henüz 18 yaşındadır. Artık sol kolunu kullanamıyor. Solak olduğu için şimdilerde sağ elle yazı yazmayı öğrenmiş, işletme ve uluslararası ilişkiler mastırı yapmış durumdadır. Devletten beklediklerine kulak vermemiz gerekiyor.

Dünyanın çeşitli ülkelerinde gazilere nasıl davranıldığını anlatıyor. İçi yanmış ama vatan sevgisi katmerlenmiş, milletini hâlâ kucaklamak istiyor. Ben de sizlere bir resim sunarak yabancı ordulardan bir gaziye gösterilen saygıyı anlatmak istedim. İnternetten yabancı ordularda gazilerle ilgili konulara girip bakabilirsiniz. 

Türk askerinin vatan millet sevgisiyle gazi olmasına karşılık yabancılar paralı askerlik yapmak suretiyle gazi oluyor. Her ikisini karşılaştırmaya kalkışırsanız arada büyükçe de bir fark olduğunu görüyorsunuz.

Umarım devlet büyüklerimiz hem bu farklılıkları kapatır, hem de devletin şefkatli elini onlara daha sıcak şekilde uzatır. Bizler de gazilerimize karşı daha müşfik olmalı daha saygılı davranmalıyız. Elimize batan iğnenin acısını yüreğimizde hissediyoruz. Organ kaybı ne demek, kendimizi onların yerine koymalı ve daha anlayışlı olmalıyız.

Tüm gazilerimize sağlıklı uzun ömürler diliyoruz.