Şiiri için çok kıymetli yazar ve şair Durmuş Türker hocamıza teşekkür ederiz.

**************************************************************************

adam besbelli kaybetmişti her şeyini

bıraksalar söküp atacaktı göğüs kafesinden

yalnızca hüzne çarpan yüreğini

solunca bir çiçek nasıl yitirirse rengini

adam da öyle yitirmiş olmalıydı kendini

böyle zamanlarda bir teselli bekler her insan

birisi azıcık gen tutsun ister göğüs kafesini

ve bir çift söz ya da bir sıcak gülüş

yeniden dünyaya getirsin ister kendini

belli ki güngörmüş biriydi onu dağılmış gören

tertemiz yüzünde gönülalıcı bir gülümseme

ve dilinde sihirli sözcüklerle yaklaşıp adama

dedi ki:

hiç bir şeyi dünyanın sonu sanma

koru us’unu ve yüreğini

şunu bil ki yine ancak sen sağaltabilirsin seni

ne acılar yaşasan da ne yükler taşısan da yüreğinde

yine de düne dair güzel şeyle ara bir yerinde

mutlaka tutunacak bir dal bulacaksın kendine

gör ki yeni bir umut belirecek içinde

onu koruduğun sürece o da yolculuğunu sürdürecek seninle

sakın bir avunç sayma bunu

beni değilse bile yüreğinin sesini dinle

sakın acıma kendine...

yeniden aydınlandı adamın yüzü

anlamış olmalıydı besbelli

dışında değil içinde duruyordu insanın

teselli...