Bir zamanlar gözlerime kıymazdım,

Baka, baka selvi boyan doymazdım,

Kıymetlimdin yere göğe koymazdım,

Şimdi gözyaşları döken ben oldum.

Zülüflerin sağa, sola tararken,

Mutluluğu her gün sende ararken,

Dakikada onbeş kere sorarken,

Uzaklardan boyun büken ben oldum.

Müşkül kalsam sen yanımda var idin,

Ömrüm boyu bana sadık yar idin,

Yüreğimi soğutan bir kar idin,

Gül gibiyken şimdi diken ben oldum.

İkimizde aynı yerde büyüdük,

Biz bu yolda yıllarca hep yürüdük,

İki kalpte sanki tek bir can idik,

Usanıp da candan bıkan ben oldum.

Cevdet Vural yetti bu kadar eza,

Bir gün olsun kader gülmedi bize,

Ömür bitti gelemedik yüz, yüze,

Yine tenhalardan bakan ben oldum.