İlşkiyi endişelerimizle yoksullaştırdığımızda korkularımızla beslemiş oluruz. 

Sağlıksız beslenen ilişki zaman içinde gücünü ve inancını yitirir. 

Ve bu gibi süreçler ilişkinin öznesi olan “biz”in  sesizliği ile biter..

‘’Onu kaybetmekten korkuyorum, bu yüzden konuşurken çekiniyorum. Duygularımı ifade ederken ayağım hep frende. Bazen bütün kızgınlığının acısını bana tahammülsüzlüğü ile çıkardığını düşünüyorum.

İşte ya da dışarda bir sorun yaşasa bile evde neden olarak benim bir davranış ya da sözümü hedefe koyuyor.

Düşüncelerimi ve duygularımı anlatmaya çalışırken, ya bana kırılırsa ya benden uzaklaşırsa diye endişeleniyorum.

Benim kırıldığımı bilmesini engellemiş oluyorum açık olmadığım için.

Karşımdakinin aklımı okuması elbette mümkün değil. 

Kendimi tam olarak anlatamadığımı biliyorum, onun duymak isteyeceği şeyleri söylemek ya da yapmak sorun çıkmasını çoğu zaman engelliyor.

Ama benim içimde sorunların çıkmadığı anlamına gelmiyor.

Ben zorlanıyorum, bir taraftan kaybetme korkusu yaşarken bir taraftan da ilişkinin içinde susan, onaylayan, uyum sağlayan kendimi tanımıyorum.

Konuştukca daha iyi anlıyorum. Yaşanacak çatışmalara engel olmaya çalışırken kendimi ilişkide etkisizleştiriyorum.

Tek kişininin duygu düşünce ve beklentilerine cevap veren bir ilişki, gerçekte yok... 

Mış gibi yapmış oluyorum değil mi? İlişkinin iki kişilik olduğunu bilmeme rağmen.

Ben mi?

Yorgun ve bıkkın hissediyorum.

Gerçekten korkumun onu kaybetmek mi yoksa yalnız kalmak mı olduğunu sormalıyım kendime.

İlişkinin içinde olmadığımı, en azından kendim olarak olmadığımı görebiliyorum.’’