-Bugüne kadar ev içi sorumluluk ve çocuğun sorumluluğunu paylaşmak için

çok konuştum, söyledim.

-Kendi değişiminize odaklanalım mı?

-Olur ama ben istiyorum değişmeyi.

-Tamam, tam olarak sizde neler değişsin?

-Çabuk alınıyorum.

-Ne yapıyorsunuz alındığınızda?

-Konuşmam surat asarım…

-İletişimi kesiyorsunuz, doğru mu anladım?

- Evet, öyle oluyor.

-Peki, iletişimi kapadığınızda, kendinizi ifade edemediğinde ne oluyor?

-Kuruyorum sürekli, daha önce olanları düşünüyorum, mutsuzluğum artıyor.

-Eşinizin bundan haberi oluyor mu?

-Hayır, konuşmuyorum ki. Bana gelsin gönlümü alsın istiyorum.

-İletişime kapalı olduğunuz için bunu yapmakta zorlanabilir.

-İletişimin yaratacağı ya da ortadan kaldıracağı olumsuz bir durumda önce kendi yaklaşımımı görmem ve değiştirmem gerekiyor değil mi? Şimdi anlıyorum…

*

Etrafımızdakiler, biz değişmelerini istediğimiz için değişmez.

Bizdeki değişim, çevremizdekileri değiştirir.

Alınma ve arkasından gelen küsme bizi sorunlu ortamda çaresizliğe sürükler. Çaresizlik de arkasından öfke duygusunu sürükler.

Yukarıdaki örnek, olmasını istediğimiz değişimdeki rolümüzü de gösteriyor.

İletişimi aksatan durumları ortadan kaldırmak için vereceğimiz emek, bize olmasını istediğimiz farklılıkların ve ihtiyaç duyduğumuz farkındalıkların da kapısını aralar.

Alınma ve arkasından gelen küsme bizi sorunlu ortamda çaresizliğe sürükler. Çaresizlik de arkasından öfke duygusunu sürükler.

Kendi duygu ve düşüncelerini sağlıklı ifade eden birey, yapıcı düşünce ve davranışlara olan ihtiyacını kendisi karşılayabilir. Bu, dışarıdan gelen davranış ya da yaklaşımı içselleştirmeden analiz edebilirliği de beraberinde getirir.

Öğrenme ve değişimin birbirini takip ettiğini biliyoruz. Hayatımızı olumlu anlamda etkileyecek 

değişimin bizimle başlayacağını unutmayalım.