Kalıba dökülüyoruz büyürken. 

Doğduğumuz anda başlayan bir süreç. 

Çocukken ayıplar, günahlar, yasaklar ve tarihi geçmiş doğrularla hazırlanmış kalıplarla tanışıyoruz.

Sonra ergenlik süreci; doğasında olan keşif ve sorularla geliyor... 
Duygu ve düşüncelerini açıklamaktan ve kendini ifade etmenin doğal akışından korkan ‘’çocuk yetişkin’’lere takılıyoruz.

Öyle böyle değil, kuşatılıyoruz; “sen bilmezsin” ile “bilgiyle aramıza örülen duvarlar”ın yarattığı çıkmazlarla.

Kalıba dökenlerin vicdanına emanetiz. Korku, kaygı ve suçluluk duyguları yaratacak silahlarını çekiyorlar; kimi zaman onlara olan sevgimizi, kimi zaman ihtiyacımızı kullanarak.

Buna maruz kalan yetişkinler çoğaldıkça kimimiz yetişkinlik sürecimize bize öğretilen yanlışları ayrıştırmak ve tekrar inşa edeceğimiz doğruluk ve iyilik için mücadele etmekle geçiyor.

Elimizden alınan becerilerimizi hayatımıza tekrar katmamız gerektiği bilinci zamanla oluşuyor pek çoğumuzda. Kimimiz bunu önemsiyor, kimimiz de görmezden geliyor.

Yaratılmış sorunlar ile uğraşmak yaş olarak gelişmiş bir bireyin oluşum sürecini geciktiriyor. Bazen de vakit bırakmıyor kendini ve hayatını anlamaya.

Kendimizi anlama ve keşfetmenin kime zararı dokunur? Bizleri üç beş çeşit aynılıkta tutup kontrol etmek isteyen kirli akılların beklentilerine... 

Düşünen akılların varlığından rahatsız olanlar, onları sınırlamak için kötülükle iş birliği yaparlar. Bukelamun gibi her kılıkta çıkarlar karşımıza.

Akıl ve bilgi panzehirdir, soru soran sorgulayan bireyler çoğaldıkça etki alanları daralır.

Bir de üzerimize örtmeye çalıştıkları adamsendecilik toprağına itiraz edersek, iyiliği ve iyi düşünceleri çoğaltarak kirli akılların ortamını bozarız.

İyilik, doğruluk, adalet, eşitlik insanlığın servetidir. Lütfen fakirleşmemize izin vermeyelim.