Sonbahar hüzün mevsimidir kimine göre. Bana göre sonbahar yeni başlangıçlara atılan ilk adımdır. Yeşilden sarıya, geçişin iklimidir sonbahar. Yazla kışın karşılaştığı zamanın adıdır sonbahar. İnsan hayatının son evresi anımsatır sararan yapraklar. Soğuk sonbahar rüzgârlarının önünde savrulmaktır. Bu mevsimde güneş solar, tabiat sararır, insan ruhu gizli bir anlatımın tesiri altında düşüncelere kapılır. Sonbahar, insanı derin düşüncelere sevk eder.

   Sarı, hüznün ve sonbaharın rengidir. Sarı, hep geçici bir durumu hatırlatır, hastalığı çağrıştırır. Doğanın uykuya dalışıdır sonbahar.
Sonbahar, tabiatın en yoksul mevsimidir, ağaçlar çırılçıplak kalır, kırlar bozlaşır, çiçekler solar. İnsan ve tabiat telaştadır. Güneş, kararsız şuleleriyle dünyaya burun büker. Yağmurların aniden yağıp sonra birden bire dinmesi ruhları yorar.

   Sonbahar mevsimindeki yüklü anlamları gönül dünyamıza  taşıyan Yahya Kemâl’i hatırlamamak elbette olmaz:

Fânî ömür biter, bir uzun sonbahâr olur.
Yaprak, çiçek ve kuş dağılır, târümâr olur.
Mevsim boyunca kendini hissettirir vedâ;
Artık bu dağdağayla uğuldar deniz ve dağ.
Yazdan kalan ne varsa olurken haşır neşir;
Günler hazinleşir, geceler uhrevîleşir;

Teşrinlerin bu hüznü geçer tâ iliklere.
Anlar ki yolcu, yol görünür serviliklere.