- Aile olamadık biz; birikmiş kırgınlıklar, yılgınlıklar ve koşullarla çevrelenmiş sevgi ve ilginin gölgesinde aile olamadık biz.

Annem babama hep kırgındı. Duygusunu arada hırs ve öfkeyle gösterirdi. Etkisini ben en çok onunla aynı fikirde olmadığımda yaşardım. “Baban bana ….yaptı” ile başlayan paylaşımında, bana yansıyacakları kontrol etmeyi sekiz dokuz yaşlarında öğrendim. 

Ondan önce babam benimle oynamadığında ya da kızdığında anneme, “tamam babama kızalım” derdim. Annemin, “benim güzel kızım” diyerek sarılması ödülüm olurdu. Eğer babam benimle oynadı kucakladıysa anneme “benim babama kızma derdim”.  Cezam, "babasının kızı" diyerek ötekileştirmek olurdu.

Annemin kocası benim de babam olan kişiyle sohbetlerim, evde birlikte olduğum anneme olan ihtiyaçlarımla kopmaya başladı.

Anlam veremediğim öfkelerim başladığında, annem de babam da "bu çocuk kime benzedi?" serzenişlerinde bulunmaya başladı.

Bu çocuk kendini bulamadığı için sizin yarattığınız sorunlu biri haline geldi. Evet teyzemle paylaştım bunu, anneme karşı nankörlük yaptığımı söyledi. Ben de babama dair ne yaptığımı anlamaya çalıştım.

Halam ya da babaannemle çok yoğun ilişkilerim olmadı, orada da annemi adres göstereceğim ve babamın suya sabuna karışmama bencilliğini tabii. Yakınlık kurabildiğim yetişkinler olmadı, buraya da rehberlik öğretmenimin ısrarı ile geldim.

Aslında ben de memnun değilim kendimden ama, nasıl biriyim ben sorusuna cevap veremeyecek kadar uzağım objektif bakıştan. 

Nasıl mı kazanırım? Öfkemden kurtulursam eğer, üstesinden gelirim.

- Doğru, öfke kurtulacağımız değil yöneteceğimiz bir duygu.

- Ben mi? 

   Ben mi kendiime nasıl davranıyorum.

-  Çok iyi değil, değil mi?

-   Kendimi ve yaşadıklarımı anlayarak olabilir, evet. Soruna suçlu değil çözüm aramak ilk yapmam gereken şey. Çok doğru söylüyorsunuz.

Yine yazar mısınız? Kimbilir kaçıncı örnek oldum ben, meselenin ergenlik değil nasıl bir çocukluk yaşadığımızla belirlendiğini gösteren.

Teşekkür ederim, kendime inanmamın önemini görebiliyorum biraz daha.