Yeterlilik tek ayağı çukurda bende.

Sevildiğime olan inancımın önünde duruyor. Gördüğüm değerin tadını bozuyor.

Aklımı ikilemlere teslim ediyor.

Sevilme ya da değer görme duygum pamuk ipliğine bağlı, bir anda kaybediyor değerini ve ben o anlarda çaresiz hissediyorum duygu karşısında kendimi.

Etrafımdaki insanlara da yük oluyorum.

Yetersizlik duygusu çocukluğumdan beri benimle büyümüş. Kendimi çevremdeki insanların onayına, kabulüne teslim etmiş durumdayım. Yaptığım ya da yapacağım her şey için etrafımdaki insanların da benimle aynı fikirde olup olmadıklarını test ediyorum sürekli.

Arkadaşımla sinemadan çıktıktan sonra çok beğendiğim film için '' çok güzeldi değil mi?'' den sonra aldığım yanıta göre içine düştüğüm şüphe, her geçen gün hayatımın her alanının kontrolümden çıkmasına neden oluyor.

Yeterli olup olmadığıma karar veren de ben değilim, hatta hiçbir fikrim yok çoğu zaman.

Bana söylenmesi, belirli aralıklarla bana hatırlatılmasına ihtiyaç duyuyorum.

Ne kadar iyi bir insan olduğum, işimi ne kadar iyi yaptığım, iyi yemek yaptığım, güzel olduğum, iyi giyindiğim gibi... Örnekleri çoğaltabilirim.

Daha iyi olabilirdi, buradaki “daha” lastik gibi, ne zaman “iyi” olma halinin yakasını bırakacak ben de bilmiyorum. Duygularımın yönüne bağlı.

“Daha çok sevdiğini gösterebilirdi” demiştim son ayrılığımda. Oysaki ayrılığın nedeni olarak “benim sevgim sana yetmiyor” demesine rağmen.

Yeterlilik kavramını sağlıklı tanımlamam gerektiğini fark ettim. Bir yazınızda, kavram tanımı yanlışsa bunun insanın kendine olan inancına ve özgüvenine zarar verebileceğini yazmıştınız.

Söylediğiniz gibi, kendime olan inancım pamuk ipliğine bağlı. Her an kopma ya da sarsılmaya hazır.

Böyle bir yorgunluk benim yorgunluğum.