İnsanlar birbirlerini anlayabildikleri oranda güçlüdürler ve bu güçlerini birleştirerek bütün düşlemlerini, düşüncelerini gerçekleştirebilirler. Ayrıca bu birliktelik, onları mutlu olmaya, paylaşmaya, sevgiye yöneltir. Oysaki bir sorunun altını eşelediğimizde, kişiler arasındaki çekememezliklerin, kavgaların kökeninde, genel olarak iletişim eksikliğinin, duygudaşlık yoksunluğunun izlerini görebiliyoruz. Büyük savaşların, dillerin ve halkların ayrıldığı Bazı olayından sonra başladığını söylersek yanılmış olur muyuz, bilmiyorum. 

Günlük sorunların, anlaşmazlıkların birçoğu kendimizi yeterince anlatamamaktan kaynaklanıyor. Aynı dili konuşmamıza karşın seçtiğimiz sözcükler, bir başkasına yabancı görünüyor. Bununla birlikte yıllar içindeki birikimlerimiz, olumlu ya da olumsuz deneyimlerimiz, ödün vermeyen önyargılarımız, birbirimizi anlamakta engeller oluşturuyor. Bu yüzden tüm insanlara kuşkuyla yaklaşıyor, onlarla sevgi köprüleri kurmakta zorlanıyoruz. 

 “En uzak mesafe iki kafa arasındaki mesafedir birbirini anlamayan” 

Aynı düşünce ve duyguları taşısak da, bunları yeterince ifade edemediğimiz sürece, birlikteliğin de bir anlamı olmadığını yaşayarak görüyoruz. Hangi alanda isterse olsun, bilmek kadar karşımızdaki insanı anlamak da birbirimize yakınlaşmak için önemlidir. 

Düşünelim: Niçin bu uzaklıkları ortadan kaldırmaya çalışmıyoruz? 

Duygudaşlık kurarak, anlamaya çalışarak, tüm kuşkulardan arınarak, önyargısız, hoşgörüyle, sevgiyle… 

Sanırım bu alanda da eğitilmek zorundayız. 

Birbirimiz diğerimiz için olmalıyız birbirimizi anlamalıyız var olduğumuzu hissetmeliyiz. Zaman içinde her şeyin güzelleştiğini hayatın anlamını fark etmeliyiz.