Bazen kendime çok kızıyorum. Sustuğum yeri yanlış bulduğum gibi konuştuğum yeri de yanlış bulduğum oluyor. Ne zaman bu şekilde ikilemde kalsam karşımdakini şaşkına çevirecek kadar tavizkar oluyor ya da savunmada kalıyorum.

İşte o zaman kendimle baş başa kalınca soruyorum, ‘’Ben niye böyleyim?’’, diye…

Hoşuma gitmiyor bu durum tabii. Almam gereken dersi reddediyor, almaman gereken dersin zorlu sınavlarından geçiriyorum kendimi.

Yirmi iki yıllık evliliğime dışarıdan bakınca diyebilirim ki, rüzgar nereden sert eserse oraya devrildi. Kimi zaman ben kaldım altında kimi zaman da eşim.

İkimizin omuzlayıp çözelim dediği aralıklarımız var mı? İnanın hatırlamıyorum.

Düşününce sorunun merkezinde debeleniyoruz; tek derdimiz sorunu yaratanı bulmak. İkimiz de çözümden bir haberiz.

Ben daha çok bu zamanlarda sorar oldum “Ben niye böyleyim?” sorusunu. Sorun bir sürecin ardından gelir, dediğiniz gibi… Süreçte birden fazla etken olur, oysa ki çözüm işbirliğinden cesaret ve güç alır.

Kendimden başka kimseye sormadım bu soruyu. Belki de dolaylı yollardan sorduğum olmuştur. İlk kez sizinle açık açık konuşuyorum.

Haklısınız, insan çelişkilerini de anlayıp tanımalı. Cevabı bulmam için kendime karşı yabancı kaldığım yönlerimi tanıma ve anlama sorumluluğumu yerine getirmeliyim.

Sebep sonuç ilişkisi kuramadığımda daha fazla ortaya çıkan bir durum aslında. Analiz etme ve durumu anlama konusunda kendime yeterince fırsat tanımıyorum demek ki.

Gördüğümü görmezden gelmek zoruma gidiyor. Bilmek istiyorum, çözmek istiyorum kendimi. Sevdiğim ve kızdığım yanlarımın bu kadar karmaşık olmasından yoruldum.

                                         ******

‘’Ben niye böyleyim?’’ sorusunu neden mi soruyoruz sıklıkla...

Kendimize yabancı kaldığımız yüzümüzle karşılaşınca...

Davranış, yaklaşım ve düşüncelerimizi onaylamadığımız durumlar yaşadığımızda bu gibi ezber ve hazır kalıp eylem ve söylemler bizi bu soruyla baş başa bırakır.