Her şey, sevilmeye mahkumdur!...
Sevmek…
Bir insanı sevmek, bir öyküye başlamak gibidir.
Bir öykünün ilk paragrafını yazmak ne kadar çileliyse, bir insanın sevgisi kazanmakta buna eşdeğerdir bazen...
Bir öyküyü tanımak, içinde kaybolmak, onu kısa ama anlamlı sözcüklerle süslemek, hece hece, satır satır sindirmenin gerekliliği; tıpkı bir insanı sevmeye benzer…
Kırmadan…
İncitmeden…Üzmeden…
Öykü de sevgi gibi sessiz ama coşkun… kısık bir ses tonudur dilin…
Alçakgönüllü, mütevazı…
Sevmek…
“Bir insanı sevmekle başlar her şey…”
Zor satırlar geridedir artık… Adım adım ilerler öykü… Bazen düşündüğünden başka oynatırsın kalemi… Kalem sana aldırmadan yazar öyküsünü…
Sana yaşamak kalır.
Dünyanın herhangi bir köşesinden de baksan hayata; küçük bir çocuğun ya da kocaman bir dedenin gözünden de baksan, sevgi vardır gözünde… Sende yoksa bile o an baktığın yerde vardır.Çünkü öyküdür baktığın yer… Minik de olsa bir öykü yatar orada. Belki farkında değilsindir. Bakarsan görürsün…
Aldığımız nefeste, baktığımızda, tuttuğumuzda, kısacası yaşadığımız bu hayatın her yerinde sevgi vardır ve her sevgi pınarı bir öykünün başlangıcıdır.
“Bir insanı sevmekle başlar her şey…”
Ben bir insanı seviyorum… Bir insan beni seviyor…
Ben bir öyküyü seviyorum… Bir öykü beni seviyor…
Ben bir öykü yaşıyorum, bir de sevgi…
Bugün sevginin günü, tıpkı dün olduğu gibi…
Bugün dünya öykü günü…
Dün biten, bugün başlayan öykü gibi…
