Anne baba boşandıktan sonra çocuk hangisinin velayetindeyse tüm sorumluluk ona aitmiş gibi görüyor bazıları galiba. Birde çoğul evlilikler yapıp, çocuklarını kadınlara bırakıp kendi hayatlarını yaşamak için gidenler var. Bunlar aydan aya  değil yıldan yıla bile görmüyor çocuklarını. Anneler nafaka ödenmediği için icra kapılarında ömür harcıyor.
Annelerin bazıları da boşandıkları eşlerini çocuk İle yıpramaya çalışıyor ve çok para harcasın diye çocukları alışveriş yapmaları için babalarına gönderiyor. Bu çocuklar sürekli talep eden ve babalarını dükkanlar arasında koşturan çocuklar. Belkide aldıklarını evlerine gidince dolaba kaldırıyor ve yüzüne bile bakmıyorlar. 

Kimse çocukların ne düşündüğünü ve gerçekte neye ihtiyacı olduğunu düşünmüyor. İki taraf kendi masumiyetini ve haklılığını ispat etme derdinde, sanki onları çocukları evlendirmiş gibi çocukları gizliden suçluyor. Bazen de çocukları kendi yanlarına çekmek için maddi rüşvet İle kandırmaya çalışıyor. Oysa çocuklar neyin ne olduğunu her zaman iyi bilir ve ikiyüzlülüğü hemen hisseder, birde çocuklar gerçek sevgi İle seviyormuş gibi yapanı da hisseder. Anne ve babalar çocukların masumiyetinde yıkanıp paklanmaya çalıştıkça çocukların yüreğindeki ve gözlerindeki  sevgi ışığını söndürüyorlar.
Çoğunlukla erken büyür anne ve babası ayrı olan çocuklar. Gözlerinde sevginin eksikliği hissedilir ya hüzünlü bakarlar hayata ya da kin ve nefretle bakarlar.
Sadece bilinçli anne ve babaların çocukları  anne ve babasının birbirinden boşandığını ve evlatlarından boşanmadıklarını bilirler ve yere sağlam basarlar.

Son zamanlarda hafta sonları; Çarşı Pazar, yeni moda alışveriş merkezlerinde veya yazlıklarda bu babalara oldukça sık rastlanıyor. Yüzü asık,  mutsuz ve çocuklara zoraki katlanan bir yüz ifadesi ile yorgun argın onların ardından giden babalar bunlar.
O babaların yanında bazen çok durgun bazen de çok hareketli çocukları var.