Bizi, "bu senin düşmanındır" diyenler korkutur.

Bize düşman yaratanların korkuttuğu gibi.

"Diğerleri..." diyerek bize cephe açanlar korkutur.

Kendi cephesini kuvvetlendirmek için etrafımızda hendek kazanların korkuttuğu gibi.

Yolumuzda yürürken taşa çarpsak onu kaya yapanlardan ürkelim.

Kazayla ayağımız takılsa, çelme taktılar diyerek aklımızla oynamak isteyenlerden ürktüğümüz gibi...

Gördüğümüz fotoğrafla gözümüzün önünde oynayanlar,

Duyduğumuz ve anladığımız duruma müdahale ederek analiz yapmamızı engelleyenler,

Hissettiğimiz duyguların insani yönünü tırpanlamaya çalışanlar ürkütüyor hepimizi.

Olumlu duygularla bizim aramıza mesafe koyanlar, ulaşılmaz kılanlar, önümüzde korku tünelleri açanlar... Sizleri görüyoruz demek için;

Karanlık gölgeniz bizlerin sessizliğiyle büyüyorken şarkılar mırıldanmaya başlayalım.

.

Çıkardığınız gürültünün kuruluğun insani melodinin içinde kaybolduğunu göreceğiz.

Bizi korkuyla terbiye eden, ürküterek sahip olduğumuz insani alanı daraltanlara karşı;

Biz barış istiyoruz...

Varsa açılan yaralar onarmak için uzanan elleri tutmak istiyoruz.

Tek bir akıl cümlesi kuramayanların bizim geleceğimizi yazmalarını istemiyoruz.

Kendi korkularından yarattıkları kaosun işe yaramazlığını göstermek istiyoruz.

Kimin canı yandı diye bakmıyoruz;

canı yanan herkesin duygularından bize geçen köprüyü "ötekiler" diyerek yıkanlara inat, biz de hissediyoruz.

İnsanlığın yaşamasına emek verenlerden olmak istiyoruz.

“Sular Hep Aktı Geçti,

Kurudu Vakti Geçti,

Nice Han Nice Sultan,

Tahtı Bıraktı Geçti,

Dünya Bir Penceredir,

Her Gelen Baktı Geçti...”

Yunus Emre’nin dediği gibi Dünya pencerisinden bakan geçiyor; o pencereyi gelecekte de karartmak isteyenlere karşı şimdi akıl yoluna, insan ruhuna açılan yolun aydınlığına doğru baktığımızı gösterme zamanı.