Son söyleyeceğim sözü en baştan söylüyorum, çoğu zaman bir çuval inciri berbat ediyorum.
Bazen de hiç söylememem gereken cümleler çıkıyor ağzımdan.
Bazen de yanlış kişileri koyuyorum hedefe…
Evet hedef yanlış oldu. İletişimde kişiler olmamalı hedefimiz, duygu ve düşüncelerimizi sağlıklı bir şekilde ifade etmek olmalı.
Garip bir şekilde eleştirileceğim, yargılanacağım duyguları hakim oluyor yakın çevremle iletişime geçince ve onların olumsuz bir şey söyleyeceklerine olan inancım öne çıkıyor. Bu beni çok fazla yoruyor.
Garip diyorum çünkü uzun zamandır farkettim ki etrafımdakiler benimle hiç tartışmıyor.
Dinlemiyorum ya da fırsat vermiyorum kimseye bir şey söylemeleri için.
Sanki ben kendi başıma sahada tek kale maç yapıyorum; çevremdekiler sahadan sessizce türbüne çekildiler yeni görebiliyorum.
Hem yorgunum hem de kendimi yalnızlaştırdığımı anlıyorum.
Yalnızlık duygusu yaşıyorum, iş yerindekiler sadece ayıp olmasın diye ara sıra kahveye çağırıyorlar.
Son aylarda daha da farkındayım kendimin. En yakınlarımın çok önce söyledikleri yerde olduğumu görüyorum şimdi.
Hiçbir şeyden memnun olmayan, sürekli kusur bulan biri oldum.
Ben de olsam kendimden sıkılırdım.
Ne ara bu kadar olumsuzluktan beslenir oldum.
Şimdi daha iyi anlıyorum kendi memnuniyetsizliğimden saklanmak için çevremdekilerle sorun yaratmışım.
Çıkan her geçici sorunla oyalarken kendimi, gerçek sorunlarım sıraya dizilmiş.
Bu yüzleşmeyi sizinle yapmak istedim. Dediğiniz gibi ben basket sahasında valeybol oynamaya kalktım, kimse topa vurmuyor diye etrafıma yüklendim. Onlar da alandan çekildiler.
Bana nasıl bakıyorlar, ne dediler, ne demek istediler diye düşünerek boğdum kendimi, "ben bana nasıl davranıyorum?" A gelemedim hiç.
Evet, haklısınız. "Biz kendimize nasıl davranıyoruz?" sorusunu sık sık sormalıyız.
Kendimle ilgili öğrenmem gereken çok şey var ve ben bu fırsatı kendime yeni yeni vermeye başladım.
*
Sağlıklı iletişim, olumlu ve yapıcı düşünebilmek hem bize hem de çevremize ilaç gibi gelir.
Başımız ağrırken karnımızı göstermememiz dileğiyle.
