Sindirmek, yok saymak, yok etmek, korkutmak, ürkütmek, değersizleştirmek, vazgeçirmek hırslanmak, kıskançlık olmasaydı…
Nasıl olurdu?
Siz kim oluyorsunuz… bir avuçsunuz… haddinizi bileceksiniz… ben olmasam bir hiçsin… benim sözümden çıktığın an yoksun…
Ellerine fırsat geçse ekmeğimizi gasp ederler, bunlara acımayacaksın, yanlarından yörelerinden geçilmez, kötülük bulaştırırlar, yalancılar…
Onlar.. onlar… onlar… onlar…
Yazarken içim burkuluyor; kitleler itham ediliyor bu sözler ve bunun gibi niceleriyle.
İnciniyoruz. İnsanlığımızı umutsuzluk girdabında tutmak isteyenler ellerini ovuşturuyor.
Nasıl olurdu?
Akıldan dudaklara dökülen her cümlenin, cümlenin yaratıcısının düşünce ve duygularının omurgası olduğunu bilmiş olsalar… Çekinirler miydi, utanırlar mıydı?
Acımasızlığın, hırsın yoğurduğu cümlelerden uzak durmak çok mu zor?
Bu duyguların, düşüncelerin ev sahipliğini yapmazsak elbette zor değil.
Bizde olunca sahip çıktığımız beslediğimiz, büyüttüğümüz ne varsa gözden geçirelim tekrar …
Ayrıştıralım; adaleti, insanlığı, sevgiyi, saygıyı öksüzleştiren düşüncelerdeki virüsleri.
Borcumuz var iyiliğe, insanlığa, barışa, hoş görmeye, sevmeye, saymaya, sarılmaya kucaklaşmaya…
Birbirimize borcumuz var. Bu ülke topraklarında yaşayan gençlerimize, çocuklarımıza borcumuz var…
Lütfen yok ederek varlığımızı sürdüremeyeceğimizi görelim artık.
Ağzımızdan çıkanı duyma, kalbimizden geçeni adalet terazisine koyma ve düşüncelerimizi akıl süzgecinden geçirme zamanı…
Hep birlikte yaşayabilmek… Kimlik, cinsiyet vermeden siyasetin kamburundan uzak tutabilmek adaleti…
İnsan olmanın, insan kalmanın önüne koşul koyan kim olursa olsun, yaratacağı cehennemde yalnız bırakmak.
Nasıl güzel bir dünyamız olur sağlıkla, güvende, huzurlu, barışçıl, adil bakabilen düşünce ve duyguların çoğaltılabildiği toplumda.
Umut edebilmek istiyoruz, iyiliği, güzelliği…
