reklam
reklam

Başka birileri olmak zorunda kalırsak…

Köşe Yazarı: SONNUR ADA   Eklenme Tarihi: 19 Mayıs 2019, Pazar - 22:26   Okunma Sayısı: 124530

Biliyorum aslında, ben yapabilirim… öyle ya da böyle içimde bir yerlerde o gücün var olduğunu biliyorum.

Beni yoran çok şey var etrafımda. 22 yaşındayım, üniversite şehrindeyim ve öğrencilerle ilgili kalıplar şimdilik en büyük engelim.

 

Çok şey merak ediyorum; öğrenmek istediklerim beni heyecanlandırıyor. Her an yanı başımda duran kaygılarım da olmasa…

 

Öfkem, hayatımın seçimlerini elimden alan her şeye. Bunu ifade edemiyorum korkuyorum. O zaman da hiç olmadık nedenlerle yanımdakileri kırıyorum.

 

Annem haklı, ona sert davranıyorum, kabalaşıyorum, sonra da pişman oluyorum. Desem ki anneme, dört yıldır mücadele mi ediyorum, okuyor muyum, bilmiyorum. Annem sorunun parasızlık olduğunu zannedecek ama değil. Parasızlık insana o kadar da koymuyor. Sindirilmek, kalıba konmak ya da istemediğin bir kimlikte ‘’mış’’ gibi yapmak kadar…

 

Kimseyle kavga etmek değil benim derdim, beni duyun istiyorum. Düşüncelerim ve duygularımdan dolayı dışlanmak istemiyorum. Ve bütün bunlar bana çok ulaşılmaz geliyor. Bu beni daha da yoruyor.

 

Hemen yanı başında olması gereken insan olarak kazandığın haklarının elinden alınması.

Bakın gazetelere televizyonlara herkes herkese düşman. Bağıran çağıranlara acıyorum, hayatları tatsız tuzsuz. Ama acıdığım insanların yarattığı ortamdan geriliyorum ve çevremi üzüyorum.

 

İtiraz edemiyorum, yavaş yavaş beni kendi yanlışlarıyla yoğuracaklar diye korkuyorum.

 

Proje ödevimi beğenmeyen hocamın beni küçük düşüren dilinin arkasındaki nedeni anlıyorum. Projeyi anlamadığı için kendini küçük düşmüş hissetmesinden kaynaklandığını biliyorum ama onun sınıfta estirdiği sert rüzgara maruz kalan de benim.

 

Kiramı ödemeye gittiğimde ev sahibi hafta sonu kalan arkadaşım için, ‘’akraban mı?’’diye sordu bana. Suratıma böcekmişim gibi bakarken, bir yandan elimdeki parayı alarak.

 

Yalan söyledim, evet. Duymak istediği cevabı verdim ona.

 

Okulda arkadaşım ‘’ne olacak bizim durum?’’ diye sorduğunda, düşündüğümü söylemek ile duymak istediğini söylemek arasında gidip gelirken öfkeleniyorum kendi kendime.

 

Neşesizim, ‘’ben nasıl 22 yaşında bir bireyim?’’ diye sorgulayan herkese sormak istiyorum. Her seferinde başka biri olmaya zorlayan rüzgarı alın üstümden artık.

 

 

 

reklam

MOBİL UYGULAMAMIZ

HABER ARŞİVİ


Yeşim Demir'le Rüya Yorumu


KÖŞE YAZARLARI

reklam
reklam