Biraz şımarıklık yapıyor. Biliyorum ki bu ergenlikten. Asi davranışlar gösteriyor. Evimizde  sorunlar var; kimin yok ki...

Hayır, içine kapanık sesiz bir çocuktu, ne oluyor şimdi anlamıyorum.

Daha altı-yedi yaşlarında iken arkadaşlar şaşırırdı bu ne uslu çocuk diye.

Ortamı bozmaz, yaşıtlarına uyum sağlardı. Çok zekiydi. Bakışlarımı okur, nerede oturup nerede kalkacağını bilirdi.

Anlıyorum, biraz disiplinli bir ortamda büyüdü ama ben de farklı değilim ki. Babasının eline koz mu vereyim, akşamları ateş topu gibi gelir eve çoğu zaman. Adam sinirli, ne yapayım boşasa mıydım? Şimdi aklım çıkıyor adamın haberi olacak ters bir şey olacak diye.

Şimdiye kadar baba-kız arasında çok düzgün bir ilişki olmadı, doğru. Dedim ya, adam sinirli üstüne gidemiyorum. Gitsem kapıyı gösterir, kaç kere anneme gitmek zorunda kaldım çocukla. Çoğu zaman da kız yüzünden olurdu tartışmalar. 

Ayak altında dolaşsın istemezdi, ancak keyfi yerindeyse getir bakayım kızı babasını özlemiş mi, derdi.

Geçenlerde canıma tak etti sordum;

"Kızım beni sevmiyor musun?" dedim.

"Senin beni sevdiğin kadar", dedi. 

Anne çocuğunu sevmez mi?

Boyundan büyük laflar ediyor.

Özen mi?

Hangi anne mükemmel ki? Besledim, büyüttüm. Hasta olduğunda başında bekledim. Ağlayıp babasını üstümüze salacak diye aklım çıkardı.

Şimdi her kafadan bir ses çıkıyor, nerdeyse beni suçlayacaklar.

Geçenlerde eski bir arkadaşım bana, "artık çocukla ilişkini gözden geçir” dedi. "Ergenlikten böyle", dediğimde bana çıkıp, "zamanında çocuğun varlığı ile yokluğu birdi, şimdi çocuk sana ben burdayım diyor Sevim", dedi.

Öfkeliymiş bana karşı, öyle diyor bizim kız, neyin öfkesi ise. Sanki o beni doğurdu.

Aslında öğretmeni çok ısrar etmese sizinle bunları konuşmazdım.

Huyu bozukmuş bunun, aynı baba tarafı. Genetik olmalı... Benim kaderim...

Nasıl öyle değil? Öyle demeyin, ben niye destek alayım ki? Daha neler, parmak kadar çocuğun maskarası oldum. Beni düşürdüğü duruma bakın…

                                                      *

Bu çocuk nasıl böyle oldu sorusu çözümsel düşünmemize yardım eder. Bu da böyle bir çocuk huyu böyle diyerek seyirci koltuğuna geçmemeliyiz.

Görmek istediğimiz değil var olan gerçeğimizle sağlıklı bağlar kurabilmek dileğiyle.