İnsan ve varlıklar bir güce sığınma, ondan şefkat-sevgi duyma ihtiyacı içersinde yaratılmıştır. Her varlık, illa da insanlar, birbirleri  ile irtibatlı ilişkiler ağı içersinde hayatlarını sürdürürler. Bu ilişkiler çoğu zaman karşılıklı fayda unsurunu doğurur. Bu fayda her zaman somut olmayabilir. İnsanda, bir çok varlıkta olduğu gibi, soyut fayda unsuru olan sevgi oluşur ve öne çıkar.

Her şeyin geçici ve fani olduğunu bilmek insanı boşluğa düşürür. Bu boşluk duygusuna kapılan insan bir şeye, bir yere, belki yüce bir varlığa sığınmak ister. İşte bu boşluk duygusunu taşıyan insana sunulacak biricik şey , sevgi olmalıdır. İnsan ve varlığın bu boşluk duygusundan kurtulmasının başka bir yolu da yoktur . İnsan için sevgi bu denli ilk soyut ihtiyaç olma gücündedir.

İnsan, sığınma ihtiyacının yanı sıra, sevgiye de ihtiyaçlı doğar. Kainatta dikey ve yatay bütün oluşumların ve seyreden devamlılığın harcında sevgi vardır.

Sevginin karşıtı olan kötülük ve kavga, sevginin örülemediği, boy veremediği boşluğumuzda kendine yer bulur. Tabiatın boşluktan nefret ettiği gerçeğini bundan daha güzel ne izah edebilir ki? Ama biz, aklı erenler, insanoğlu, boşluğumuzu sevgiyle doldurmak borcundayız.

Sevgi, varlığın özünde zaten vardır. İlişkiler ağı varlığı ve insanı bir şeye veya kimseye karşı ilgi ve bağlılık göstermeye mecbur eder. İşte bu ilgi ve bağlılık önce duyguya ,sonra eyleme dönüşürse sevgi gerçekleşir.

Sevginin boy verip serpilmesi için, önce seven ve sevilenin de teşekkül etmesi lazımdır. Büyük bir şefkat ve bağlılık, seven ve sevileni, yani sevgiliyi ortaya çıkardığı an sevinç ve mutluluk duyarız ki, sevginin biricik amacı da gerçekleşmiş olur.

Sevgi devamlılığı sever, devamlı ve titrek-canlı halde bulunmalı ki varlık nedeni idrak edilşmiş olsun. Sevginin devamlılığı sonuçta bizi aşk dediğimiz güçlü duyguya yöneltir. Sevgi çoğu ilişkilerde aşk haline dönüşmedikçe bir anlam ifade etmez , yahut kendisine çok az muhatap bulur.

Sevginin coşkulu hali olan aşka, bir zamanlar bir cinsi diğerine yönelten bedeni veya ruhi güçlü duygu demişler. Eski çağ filozofları ise yalnızca bedeni bir istek olarak algılamışlar. Sokrates, Platon, Aristo ve Stoacılar, en ince ve en yüce duygu olarak açıklamışlar . Çağımız düşünürleri ise, insanı sırf madde ile sınırlar. İnsanı bütün kıymet hükümlerinden soyarlar, sevgi ve aşk insan hayatından çıkartılır.

Çünkü sevgi her şeyin ilacıdır. Birçok sorunlarımız var hayatta. Bunları sevgi yolu ile başkalarıyla çözebiliriz.Ancak sevginin sadece bir çeşidi yoktur. Sevginin en önemlisi Allah Sevgisidir. 

Kavgalar beraberinde hüznü küskünlüğü,nefreti getirir. Kim ister ki böyle bir dünyada yaşamak,karamsarlığın içinde olmak ? Bence kimse istemez. Çünkü bu dünyanın ardında mutluluk yok. Bu yüzden her zaman içimizdeki sevgiye güvenmeli,ön plana çıkarmalıyız.

Sevgi, insanın içini ısıtan sıcacık bir duygudur. Sevgi insan olmanın temel gerekliliklerinden biridir.Yaşamak için nasıl yemek,  su , nefes gerekliyse sevgi de bir o kadar gereklidir. Sevgi olmadan yaşamanın da hiçbir anlamı olmaz. Sevgi hiçbir bedeli olmayan bir hazinedir.

 Kısacası sevgi mutluluk demektir. Mutluluk,birlik ve beraberlik demektir. Birlik ve beraberlik büyük bir toplum demektir. Ve bu toplum her zaman sevgi doludur.

Sizlerde sevgi ile kalın sevdiklerinizle kalın mutlu sevgi dolu bir yaşam dilerim.